جایگاه واقعی تو نزد خدا است
دوست عزیز،
دعوت می‌کنم امروز با من به گذشته سفر کنی و به آن لحظه‌ای فکر کنی که خداوند انسان را آفرید…
«پس خداوند انسان را به صورت خود، به شباهت خدا آفرید؛ نر و ماده آفریدشان.»
بیایید به این فکر کنیم… خداوند انسان را آفرید، او را نام‌گذاری کرد: آدم، و مدیریت کل خلقت را به او واگذار کرد. (پیدایش ۱ ایه ۲۸)
و آدم تا زمانی که سقوط کرد، در باغ عدن ماند؛ جایی که برای او تعیین شده بود، در پیشگاه خداوند، در نزدیک‌ترین فاصلهٔ ممکن به او.
نکته‌ای که می‌خواهم روی آن تأکید کنم این است: از آغاز آفرینش، هدف خداوند برقراری رابطه با زن و مرد و نزدیک شدن به آنها بود. خداوند می‌توانست آنها را در هر نقطه دیگری از زمین قرار دهد، اما او ترجیح داد تا آنها را تا حد امکان به خود نزدیک کند. خدای ما، خدای روابط است!
ما هیچ‌گاه برای دوری از خدا آفریده نشدیم!
دوست من، خدا تو را دوست دارد و او واقعاً آرزو دارد که هر لحظه با تو باشد.
در هر لحظه، فرصتی برای تو وجود دارد تا به «باغ» حضور او وارد شوی. جایی که زندگی، آرامش، فیض و شادی حکمرانی می‌کند. تو برای تجربه کردن همه این‌ها در هر روز زندگی‌ات آفریده شده‌ای. و امروز هم از این قاعده مستثنی نیست!
پس دیگر منتظر نمان… وارد حضور خداوند شو، جایی که جایگاه واقعی توست، زیرا تو آفریدهٔ او هستی.
پیمان شبان‌لاری