چرا ناراحتی؟
دوست عزیز،
گاهی‌اوقات، ما نیز مانند داوود با سؤالاتی مواجه می‌شویم که پاسخ‌هایشان در نگاه اول پیدا نیست. مثلاً، چرا این رنج؟ چرا این بیماری؟ چرا این تنهایی؟ مزمور ۴۲، آیه‌های ۵-۶ می‌فرماید:
«ای جان من چرا این‌قدر افسرده‌ای؟ چرا این‌قدر پریشان گشته‌ای؟ بر خدا امیدوار خواهم بود و یک‌بار دیگر او را حمد خواهم گفت، خدای من و نجات‌دهندۀ من. در این دیار غریب جانم افسرده است. بنابراین از سرزمین اُردن و کوه‌های حِرمون و مصغر تو را به یاد می‌آورم.»
سؤالات ما از خداوند صادقانه و طبیعی‌اند، اما اغلب او تمام پاسخ‌ها را فوراً به ما نمی‌دهد. در چنین لحظاتی، دلسردی در قلب ما جا می‌گیرد و شکایات ما بیرون می‌آید. اما شکایت کردن، مشکلات را حل نمی‌کند؛ بلکه آن‌ها را بزرگ‌تر جلوه می‌دهد. کلام خداوند در حبقوق باب ۲، آیه ۲-۳ ما را دعوت می‌کند که صبور باشیم: «آنچه را که در رؤیا به تو نشان می‌دهم، به‌طور آشکار و خوانا بر لوحی بنویس؛ زیرا هنوز زمان تحقّق آن نرسیده است، شاید تا وقوع آن مدّتی طول بکشد، ولی منتظر باش، زیرا وقوع آن حتمی و بدون تأخیر است.»
دوست عزیز، خداوند وعده داده است که در زمان مناسب وعده‌هایش را تحقق بخشد. صبر کن و امید خود را از دست نده، زیرا او همیشه وفادار است. امروز، دعای من این است که خداوند قلب تو را از امید و شادی لبریز سازد و دلسردی‌هایت را به پیروزی تبدیل کند.
تو یک معجزهٔ امیدبخش از محبت خداوند هستی،
بدرخش و به وعده‌های او اعتماد کن!
پیمان شبان‌لاری