دلسوزیِ عمیق

 دوست عزیز،

امروز ششمین روز ادونت است و ما به یکی از زیباترین ویژگی‌های مسیح می‌پردازیم: دلسوزی عمیق. 

در انجیل متی، باب ۹ آیۀ ۳۶ آمده: 

«وقتی او جمعیّت زیادی را دید، دلش به حال آن‌ها سوخت، زیرا آن‌ها مانند گوسفندان بدون شبان، پریشان‌حال و درمانده بودند.» 

مسیح در هر زمان، با قلبی پُرمحبت به انسان‌ها می‌نگرد. او رنج را می‌بیند، اشک را احساس می‌کند و با دست‌های مهربانش آرامش می‌بخشد. دلسوزی برای او فقط احساس نیست، بلکه حرکتی زنده از عشق الهی است.

یکی از خوانندگان ایمیل‌های "هر روز یک معجزه" می‌گوید:«در مسیر بازگشت از محل کار، پیرمردی را دیدم که در سرما کنار خیابان ایستاده بود. حس کردم باید کاری بکنم. نزدیک شدم و از او پرسیدم حالش چطور است. گفت مدتی زیادی است که منتظر اتوبوس است. او را تا مقصد رساندم و در تمام مسیر از محبت خدا برایش گفتم. وقتی پیاده شد، اشک در چشمانش جمع شد و گفت: مدت‌ها بود کسی از حال من نپرسیده بود.»

 دوست عزیز، دلسوزی یعنی قلبت برای درد دیگران بتپد و عمل تو از محبت خدا الهام بگیرد. امروز خدا می‌خواهد از طریق نگاه و رفتارت، گرمای حضورش را به دل‌های خسته برساند. بگذار محبت او از تو جاری شود.

سپاس برای قلب مهربان و روح دلسوزت،تو یک معجزه‌ای!

پیمان شبان‌لاری