وقتی امید در دل خاموش می‌شود
دوست عزیز،
سختی‌ها گاهی مثل باری سنگین بر دوش می‌نشینند و امید را خاموش می‌کنند. روزهایی هست که حتی دعاکردن سخت می‌شود و شکرگزاری تنها از روی عادت بر زبان می‌آید، بی‌آنکه دل با آن همراه باشد. اما خبر خوش این است که امید در حضور خدا هرگز از بین نمی‌رود؛ او قادر است دوباره شعله‌ای تازه در دل خاموش ما روشن کند.
در نامه به رومیان باب ۱۵، آیۀ ۱۳ آمده:«حال، خدا که منبع امید است، شما را به‌وسیلهٔ ایمان‌تان چنان با شادی و آرامش کامل پُر سازد که با نیروی روح‌القدس امید شما روزبه‌روز بیشتر شود.»
یکی از دریافت‌کنندگان ایمیل‌های "هر روز یک معجزه" می‌نویسد که در شرایط سخت پناهندگی در ترکیه و روزهای سرد و پر از ناامیدی، نسبت به شکرگزاری بی‌میل شده بود. اما می‌گوید: «با این پیام معجزۀ زیبا حال من خوب شد.» این شهادت واقعی یادآور می‌شود که حتی در بلاتکلیفی، خداوند زنده می‌تواند قلبی را تازه کند و امیدی را بازگرداند.
دوست عزیز، اگر امروز احساس سردی یا بی‌انگیزگی می‌کنی، بدان که خدا همان خدایی است که امید زنده را در تو می‌کارد. به او فرصت بده دوباره قلبت را روشن کند.
سپاس برای وجودت که حتی در تاریکی به امید چنگ می‌زنی،تو خود یک معجزهٔ زنده در حضور خدا هستی!
پیمان شبان‌لاری
