وفاداری در روزهای بی‌حسِ روحانی
دوست عزیز،
گاهی فصل‌هایی در زندگی هست که هیچ احساسی نسبت به خدا نداری. نه اشتیاقی برای دعا، نه لذتی از پرستش و نه شوقی برای خواندن کتاب‌مقدس. فقط خستگی و یک حسِ سنگین بی‌روح داری. شاید خودت را سرزنش کنی یا فکر کنی که دیگر خدا را از دست داده‌ای؛ اما حقیقت این است که عشق واقعی در بی‌احساسی هم خودش را نشان می‌دهد.
ما با احساسات‌مان خدا را نمی‌شناسیم؛ ما با ایمان‌مان او را دنبال می‌کنیم. این فصل‌های بی‌حسی، زمان‌هایی هستند که ریشه‌های ایمانت را محکم می‌کنند. اگر امروز احساس نمی‌کنی، ولی باز هم در حضور خدا می‌ایستی، این یعنی تو واقعاً وفاداری! چون بر پایۀ حقیقت جلو می‌روی، نه بر اساس احساس.
در نامۀ دوم به قُرنتیان باب ۵، آیۀ ۷ می‌خوانیم: «ما به ایمان زندگی می‌کنیم، نه به آنچه می‌بینیم.»
خداوند از تو نمی‌خواهد که همیشه پر از شور و احساس باشی؛ او از تو می‌خواهد که بمانی، حتی وقتی چیزی حس نمی‌کنی.
دوست عزیز، همین ماندن تو، همین وفاداریِ بی‌صدا، قلب خدا را لمس می‌کند. صبر کن، ادامه بده و بدان که روزهای احساس هم دوباره خواهند آمد.
سپاس که در بی‌حسی هم وفادار می‌مانی،
تو نزد خداوند عزیز و شناخته‌شده‌ای!
پیمان شبان‌لاری
