دوست، قلب تو محل سکونت خداست.

کتاب مقدس، مزمور 104- آیه 2 تا 5: "و نور را همچون ردا به خود می پیچی. تو آسمان را چون خیمه می گسترانی، و خانه ی خود را بر ابرها می نهی. تو ابرها را ارابه ی خویش می سازی، و سوار بر بالهای باد می روی! تو بادها را فرستادگان خویش می گردانی، و شعله های آتش را خادمان خویش می سازی. تو اساس زمین را بر پایه های آن استوار ساختی، تا جنبش نخورد، تا ابدالآباد."

 

او بود، هست و خواهد بود تا ابدالآباد! خداوند خودش را با نور زینت داده است و پرتوهای نورش بر هستی می تابد. اقیانوس ها و دریاها، بزرگی و جلال او را نشان می دهند. کوه ها، شاهدان قدرت و شکوه او هستند. در خداوند زیبایی و قدرت زیادی است و همچنین عشقی بسیار برای تو.

 

دوست من، خدا تو را احاطه کرده و در بر گرفته است. از هیچ انسان یا هیچ شرایطی نترس. خدا هست! اجازه نده ترس وارد وجود تو بشه. قلب تو محل سکونت ترس نیست... قلب تو محل اسکان شک و آشفتگی هم نیست. بلکه قلب تو معبد و محل سکونت روح القدس است! روح خدا تصمیم گرفته که در قلب تو ساکن شود.

 

تو قوی، شجاح، محکم و پر از آرامی و قوت خداوند هستی!

خداوند قلب تو را به عنوان معبد خود انتخاب کرده است!